Κυριακή 27 Μαΐου
Πεντηκοστή,
Ελλαδίου, Θεράποντος και Αλυπίου
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
ταν συμπληρωνόταν ἡ πεντηκοστὴ ἡμέρα μετὰ τὴν ἀνάσταση, τῆς ὁποίας ἔφθασε τώρα ἡ μνήμη, ἐνῶ ὅλοι οἱ μαθητὲς ἦσαν συγκεντρωμένοι μαζὶ καὶ εὑρίσκονταν ὁμόψυχοι στὸ ὑπερῶο (οἶκος) ἐκείνου τοῦ ἱεροῦ, ἀλλὰ καὶ στὸ προσωπικό του ὑπερῶο, στὸ νοῦ του, συναγμένος ὁ καθένας τους (διότι ἦσαν σὲ ἡσυχία καὶ ἀφιερωμένοι στὴ δέηση καὶ στοὺς ὕμνους πρὸς τὸ Θεό), ξαφνικά, λέγει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, «ἀκούσθηκε ἦχος ἀπὸ τὸν οὐρανό, σὰν ἀπὸ ὁρμὴ βιαίου ἀνέμου καὶ γέμισε τὸν οἶκο ὅπου κάθονταν» (Πράξ. β’, 1 – 11). Εἶναι βίαιος γιατί νικᾶ τὰ πάντα καὶ ξεπερνᾶ τὰ τείχη τοῦ πονηροῦ, γκρεμίζει κάθε ὀχύρωμα τοῦ ἐχθροῦ, ταπεινώνει τοὺς ὑπερήφανους, ἀνυψώνει τοὺς ταπεινοὺς στὴ καρδιὰ καὶ διασπᾶ τοὺς συνδέσμους τῶν ἁμαρτημάτων.
Γέμισε δὲ ὁ οἶκος ἐκεῖνος στὸν ὁποῖο κάθονταν, καθιστώντας τον, κολυμβήθρα πνευματικὴ καὶ ἐκπληρώνοντας τὴν ἐπαγγελία τοῦ Σωτῆρα, ποὺ τοὺς ἔλεγε, πρὶν ἀναληφθεῖ: «Ὁ μὲν Ἰωάννης βάπτισε μὲ νερό, ἐσεῖς δὲ, θὰ βαπτιστεῖτε μὲ Ἅγιο Πνεῦμα, ὄχι ἔπειτα ἀπὸ πολλὲς μέρες».
Ἀλλὰ καὶ τὸ ὄνομα ποὺ ἔδωσε σ’ αὐτοὺς τὸ ἔδειξε νὰ ἀληθεύει. Διότι διὰ τοῦ ἤχου αὐτοῦ ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς οἱ Ἀπόστολοι ἔγιναν πραγματικὰ υἱοὶ βροντῆς.
«Καὶ φάνηκαν σ' αὐτοὺς γλῶσσες διαμεριζόμενες ὡσὰν πυρὸς καὶ στὸν καθένα τους κάθισε ἀπὸ μία καὶ γέμισαν ὅλοι ἅγιο Πνεῦμα καὶ μιλοῦσαν ἄλλες γλῶσσες, ὅπως τοὺς ἔδιδε τὸ Πνεῦμα νὰ μιλοῦν». Ἀλλὰ γιὰ ποιὸ λόγο φάνηκε τὸ Πνεῦμα σὲ σχῆμα γλωσσῶν;
Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος (27 Μαΐου)
Ὅσιος Ἰωάννης γεννήθηκε σέ ἕνα χωριό τῆς λεγομένης Μικρᾶς Ρωσίας, περί τό 1690, ἀπό γονεῖς εὐλαβεῖς καί ἐνάρετους. Ὅταν ἔφθασε σέ νόμιμη ἡλικία στρατεύθηκε, ἐνῶ βασίλευε στή Ρωσία ὁ Μέγας Πέτρος. Ἔλαβε μέρος στόν πόλεμο πού ἔκανε ἐκεῖνος ὁ τολμηρός τσάρος ἐναντίον τῶν Τούρκων κατά τό 1711, καί συνελήφθη αἰχμάλωτος ἀπό τούς Τατάρους. Οἱ Τάταροι τόν πούλησαν σέ ἕναν Ὀθωμανό ἀξιωματικό Ἵππαρχο, πού καταγόταν ἀπό τό Προκόπιον τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τό ὁποῖο βρίσκεται πλησίον στήν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας. Ὁ ἀγᾶς τόν πῆρε μαζί του στό χωριό του. Πολλοί ἀπό τούς αἰχμαλώτους συμπατριῶτες του ἀρνήθηκαν τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ καί ἔγιναν Μουσουλμάνοι, εἴτε γιατί κάμφθηκαν ἀπό τίς ἀπειλές, εἴτε γιατί δελεάστηκαν ἀπό τίς ὑποσχέσεις καί τίς προσφορές ὑλικῶν ἀγαθῶν.
Ὁ Ἰωάννης, ὅμως, ἦταν ἀπό μικρός ἀναθρεμμένος μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου καί ἀγαποῦσε πολύ τόν Θεό καί τήν πίστη τῶν πατέρων του. Ἦταν ἀπό ἐκείνους τούς νέους, ὅπου τούς σοφίζει ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, ὅπως κήρυξε ὁ σοφός Σολομών, λέγοντας: «Ὁ δίκαιος εἶναι γνωστικός καί στή νεότητά του. Διότι τιμημένο γήρας δέν εἶναι τό πολυχρόνιο, οὔτε μετριέται μέ τόν ἀριθμό τῶν ἐτῶν. Ἡ φρονιμάδα στούς νέους ἀνθρώπους εἶναι σεβάσμια ὡσάν νά εἶναι φέροντες καί ὁ καθαρός βίος τούς κάνει ὡσάν νά εἶναι γέροντες πολύμαθοι».
Ἅγιος Ἑλλάδιος ὁ Ἱερομάρτυρας (27 Μαΐου)
ἶναι ἄγνωστο ἀπό ποῦ καταγόταν καί πότε ἄθλησε ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἑλλάδιος. Ἀφοῦ διέπρεψε στήν ἀρετή καί τήν εὐσέβεια, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ κατέστη Ἐπίσκοπος. Γιά τήν ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ δράση του συνελήφθη, καί, ἀφοῦ ἀρνήθηκε νά θυσιάσει στά εἴδωλα, ὑποβλήθηκε σέ σειρά σκληρῶν βασανιστηρίων. Ρίχθηκε στήν πυρά, ἀλλά μέ τήν Θεία Δύναμη ἐξῆλθε ἀβλαβής. Μέ τά θαυμάσια αὐτά γεγονότα ἔγινε πρόξενος, ὥστε πολλοί τῶν παρισταμένων εἰδωλολατρῶν νά προσέλθουν στήν ἀληθινή πίστη τοῦ Χριστοῦ. Τέλος, ἀφοῦ ἐδάρη σκληρά μέ ράβδους καί γροθιές, παρέδωσε τό πνεῦμα καί περιεβλήθηκε τόν ἀμαράντινο στέφανο τοῦ μαρτυρίου.
Ὅσιος Θεράπων ἡγούμενος τῆς Λευκῆς Λίμνης (27 Μαΐου)
Ὅσιος Θεράπων, κατά κόσμον Θεόδωρος, γεννήθηκε τό 1337 στήν πόλη Βολοκολάμσκ ἀπό τήν εὐσεβή οἰκογένεια Ποσκόχιν. Οἱ γονεῖς του τόν ἀνέθρεψαν μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου καί ἀπό τήν παιδική ἡλικία ἐξεδήλωσε τήν κλίση καί τήν ἀγάπη του πρός τόν μοναχικό βίο. Γι’ αὐτό ἐκάρη μοναχός καί ἐγκαταστάθηκε βόρεια τῆς Λευκῆς Λίμνης μαζί μέ τόν Ὅσιο Κύριλλο († 9 Ἰουνίου), ὅπου ἀσκήτεψε ὡς ἐρημίτης ἀσκούμενος στή σιωπή. Ἡ ἁγιότητα τοῦ βίου του προσείλκυσε γύρω του μαθητές πού ὀργάνωσαν ἕνα μοναστήρι, τό ὁποῖο ἀργότερα ἔλαβε τό ὄνομα τοῦ Ὁσίου.
Τό 1398 ὁ Ὅσιος ἀνοικοδόμησε μία ξύλινη ἐκκλησία ἀφιερωμένη στό Γενέσιον τῆς Θεοτόκου, ἐνῶ οἱ μοναχοί τόν βοηθοῦσαν στό ἔργο αὐτό καί ἀσχολοῦνταν παράλληλα μέ τήν ἀντιγραφή ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων. Ἀργότερα, περί τό 1500, στόν τόπο αὐτό κτίσθηκε πέτρινος ναός φημισμένος γιά τίς ἁγιογραφίες του, ἔργα τοῦ ἁγιογράφου Διονυσίου καί τῶν υἱῶν του Βλαδιμήρου καί Θεοδώρου.
Ὁ Ὅσιος ἀπό ταπείνωση παραιτήθηκε ἀπό τήν θέση τοῦ ἡγουμένου τῆς μονῆς, ἐμπιστεύθηκε τήν πνευματική καθοδήγησή του σέ ἕναν ἀπό τούς πατέρες αὐτῆς καί ἐπέστρεψε στόν πνευματικό σύμβουλό του, Ὅσιο Κύριλλο.
Τό 1408 ὁ πρίγκιπας Ἀνδρέας Δημητρίεβιτς ζήτησε ἀπό τόν Ὅσιο Θεράποντα νά ἱδρύσει ἕνα νέο μοναστήρι στήν πόλη Μοζάϊσκ. Ἐκεῖ, στό λόφο Λοῦσχο, ὁ Ὅσιος ἀνήγειρε τή νέα μονή καί ἔλαβε τό ὀφφίκιο τοῦ ἀρχιμανδρίτου ἀπό τόν Μητροπολίτη Μόσχας Φώτιο († 27 Μαΐου καί 2 Ἰουλίου). Ἐδῶ ὁ Ὅσιος ἀσκήτεψε γιά δέκα ὀκτώ χρόνια καί κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 1426.
Τό ἱερό λείψανό του ἐνταφιάσθηκε στό βόρειο κλίτος τοῦ ναοῦ τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου καί βρέθηκε τό 1514.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ὅσιος Βεδέας ὁ Ὁμολογητής (27 Μαΐου)
Ὅσιος Βεδέας γεννήθηκε στή Νορθμπρία τῆς Ἀγγλίας τό 673 μ.Χ. Σέ ἡλικία ἑπτά ἐτῶν εἰσῆλθε στή μονή τοῦ Γιάρροου, ὅπου σπούδασε καί παρέμεινε καθ’ ὅλο τόν βίο του, χωρίς ποτέ νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τά ὅρια αὐτῆς. Ὅπως ἐξάγεται ἀπό τά συγγράμματά του καί ἀπό ἄλλες μαρτυρίες, ἀνάλωσε τόν βίο του καί ὅλη τήν ἐνεργητικότητά του στήν μελέτη τῶν Ἁγίων Γραφῶν, στήν ἀκριβή τήρηση τῶν Κανόνων τῆς μοναχικῆς πολιτείας, τή διδασκαλία καί τή συγγραφή. Οἱ θεολογικές του ἐργασίες, κυρίως ἑρμηνευτικές, ἦσαν ἐμβριθεῖς καί ἐξετιμῶντο πολύ, ἀλλά ὁ Ὅσιος Βεδέας κατέστη περίφημος κυρίως ὡς ἱστορικός. Τό ὑπό τόν τίτλο «Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀγγλίας καί τοῦ Ἀγγλικοῦ λαοῦ» ἔργο του, εἶναι ἡ σπουδαιότερη πηγή γιά τήν πρίν ἀπό αὐτόν ἱστορική περίοδο τῆς Βρετανίας καί τῆς Ἐκκλησίας αὐτῆς. Συνέθεσε, ἐπίσης, ὕμνους καί ἄλλα ποιήματα, ἐπιστολές, διάφορες ὁμιλίες καί συνέθεσε τό «Μικρόν Μαρτυρολόγιον» μέ ἱστορικές σημειώσεις.
Ὁ Ὅσιος Βεδέας ἦταν ὁ πρῶτος, ὁ ὁποῖος συνέγραψε στήν ἀγγλική γλώσσα. Ἐκτός τῶν προσόντων του αὐτῶν ἦταν πρό πάντων ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, εὐλαβής, ταπεινός, ἁγνός στήν ψυχή καί τό σῶμα.
Τήν τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς του, ὅταν πλέον εἶχε ἐντελῶς ἐξαντληθεῖ, ἕνας ἀπό τούς μαθητές του τοῦ ὑπενθύμισε ὅτι ἀπομένει τό τελευταῖο κεφάλαιο τοῦ Ἰωάννου πρός ἑρμηνεία. «Γράφε, τέκνον μου», εἶπε ὁ Ὅσιος καί ἄρχισε νά ὑπαγορεύει. Ὅταν τό κεφάλαιο τελείωσε, ὁ ἑτοιμοθάνατος ἀδελφός ἀποχαιρέτησε ὅλους τούς μοναχούς, στούς ὁποίους διένειμε μικρά δῶρα ὡς εὐλογία, στράφηκε πρός τό ναό, ὁπου καθημερινά προσευχόταν ἐπί ἑξήντα συναπτά ἔτη, πρόφερε τούς λόγους «Δόξα τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι» καί παρέδωσε τό πνεῦμα του στά χέρια τοῦ Θεοῦ, τό ἔτος 735 μ.Χ.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
