Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου
Μετάστασις Ιωάννου του Θεολόγου και Ευαγγελιστού
Μετάστασις Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου (26 Σεπτεμβρίου)
ρκετοὶ εἶχαν τὴν ἄποψη ὅτι ὁ Ἰωάννης δὲν πέθανε, ἀλλὰ μετατέθηκε στὴν ἄλλη ζωή, ὅπως ὁ Ἐνὼχ καὶ ὁ Ἠλίας. Ἀφορμὴ γι' αὐτὴ τὴν ἄποψη ἔδωσε τὸ γνωστὸ εὐαγγελικὸ χωρίο, Ἰωάννου κα’ 22. Ὅμως, ὁ ἀμέσως ἑπόμενος στίχος κα’ 23 διευκρινίζει τὰ πράγματα.
Ἡ παράδοση ποὺ ἀσπάσθηκε ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ ἑξῆς: Ὁ Ἰωάννης σὲ βαθειὰ γεράματα πέθανε στὴν Ἔφεσο καὶ τάφηκε ἔξω ἀπ’ αὐτήν. Ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ μερικὲς ἡμέρες, ὅταν οἱ μαθητὲς του ἐπισκέφθηκαν τὸν τάφο, βρῆκαν αὐτὸν κενό.
Ἡ Ἐκκλησία μας, λοιπόν, δέχεται ὅτι στὸν ἀγαπημένο μαθητὴ τοῦ Κυρίου συνέβη ὅτι καὶ μὲ τὴν Παναγία μητέρα Του. Δηλαδή, ὁ Ἰωάννης ναὶ μὲν πέθανε καὶ ἐτάφη, ἀλλὰ μετὰ τρεῖς ἡμέρες ἀναστήθηκε καὶ μετέστη στὴν αἰώνια ζωή, γιὰ τὴν ὁποία ὁ ἴδιος, νὰ τί λέει σχετικά:
«Ὁ ἔχων τὸν υἱὸν ἔχει τὴν ζωήν, ὁ μὴ ἔχων τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὴν ζωὴν οὐκ ἔχει». Ἐκεῖνος, δηλαδή, ποὺ εἶναι ἑνωμένος μέσῳ τῆς πίστης μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν ἔχει δικό του, ἔχει τὴν ἀληθινὴ καὶ αἰώνια ζωή. Ἐκεῖνος, ὅμως, ποὺ δὲν ἔχει τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, νὰ ἔχει ὑπ’ ὄψιν του πὼς δὲν ἔχει καὶ τὴν ἀληθινὴ καὶ αἰώνια ζωή.
Ἀνακομιδὴ Τιμίας Κάρας τοῦ Πρωτοκλήτου Ἀποστόλου Ἀνδρέου (26 Σεπτεμβρίου)
Ἀνακομιδή τῶν λειψάνων τοῦ Πρωτοκλήτου Ἀποστόλου Ἀνδρέα, ἔγινε στίς 26 Σεπτεμβρίου 1964, καί ματακομίσθησαν ἀπό τήν πόλη τῆς Ρώμης στήν πόλη τοῦ μαρτυρίου του, τήν Πάτρα.
Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Σπηλαιώτης ὁ εἰς τὰς ὄχθας τοῦ χειμάῤῥου Μερσίνη τῆς Σιᾶς ἀσκήσας (26 Σεπτεμβρίου)
ερί τά τρία χιλιόμετρα βορειοανατολικά τοῦ χωρίου Σιᾶς τῆς ἐπαρχίας Λευκωσίας πρός τό χωρίον Ἀλάμπρα, εὑρίσκεται μιά ἐρειπωμένη ἐκκλησία πλησίον χειμάῤῥου, ἡ ὁποία λέγεται Ἅϊ Γιάννης (Ἅγιος Ἰωάννης). Βορειοτέρα αὐτῆς τῆς ἐρειπωμένης ἐκκλησίας ἔχει κτισθεῖ νεώτερη ἐκκλησία, πάλιν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου. Οἱ κάτοικοι τήν ἀφιέρωσαν στόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Θεολόγο.
Ἡ ἀρχική ὅμως ἐκκλησία πού προϋπήρχε στόν τόπο τῆς ἐρειπωμένης ἐκκλησίας, κτίσθηκε ἐπ’ ὀνόματι τοπικοῦ Ἁγίου, τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου. Γκρεμισθεῖσα ὅμως σύν τῷ χρόνῳ οἱ κάτοικοι τῶν γύρω χωριῶν ἔκτισαν αὐτήν πού σῴζεται ἐρειπωμένη μέχρι σήμερα. Φαίνεται ὅτι εἶναι κτίσμα τοῦ 19ου αἰῶνος, διότι στήν μέση φέρει καμάραν καί στό ταβάνι τοποθετήθηκαν καλάμια πρίν τό τελικό σκέπασμα τῆς ὀροφῆς μέ κεραμίδια. Πρός τό Ἱερόν στά ἀριστερά ὑπάρχει ἡμικύκλιον κτίσιμο, πού πιθανόν νά ὑπῆρχαν κάποτε τά λείψανα τοῦ τοπικοῦ αὐτοῦ Ὁσίου τά ὁποία ἐφυλάσσοντο ἐκεῖ καί τά προσκυνοῦσαν οἱ πιστοί.
Ἐπ᾿ ὀνόματι λοιπόν τοπικοῦ Ἁγίου ἐκτίσθη ἡ πρώτη ἐκκλησία καί ὑπάρχουν οἱ ἑξῆς μαρτυρίες καί ἀποδείξεις: Στά ἀνατολικά τῆς ἐκκλησίας περί τά δέκα μέτρα, ὑπάρχει λαξευτή σπηλιά ἐντός βράχου, πλησίον τοῦ μικροῦ χειμάῤῥου στά ἀριστερά πού εἶναι κτισμένη καί ἡ παλαιά ἐκκλησία. Μέσα στήν μικρήν αὐτήν σπηλιά πού εἶναι σάν καταφύγιον, στά ἀριστερά της, ὑπάρχει πεζοῦλα πού ἐχρησιμοποιεῖτο ὑπό τοῦ οἰκήτορός της ἀσκητοῦ σάν κρεβάτι, λαξευμένο στήν πέτρα. Στά δεξιά τῆς σπηλιᾶς ὑπάρχει στενόμακρον μικρόν λαξευμένον κάθισμα. Οἱ διαστάσεις τῆς μικρῆς αὐτῆς σπηλιᾶς εἶναι 1,50 ὕψος, 1,90 πλάτος καί 2,05 μῆκος. Τήν ἐχρησιμοποιοῦσεν ὁ Ἀσκητής Ἰωάννης σάν καταφύγιον καί προστασίαν ἀπό τίς βροχές καί κυρίως ἐκεῖ κατέφευγε τόν καιρό τοῦ χειμῶνος.
